De eerste maand hebben we alweer achter de rug, wat ging dat snel zeg! Een maand vol leuke, en natuurlijk nieuwe, dingen. Ik ben al helemaal gewend aan het leven en de routine hier. Het voelt heel gewoon om hier te wonen en mijn dingen te doen. Ik ben erg blij dat ik deze familie gekozen heb, ik zou mij geen leukere kunnen voorstellen!

Omdat ik alweer een tijdje niks op mijn blog heb gezet hier het verhaal van mijn roadtrip naar Ngawi samen met Angelina en Jule.

Roadtrip:

Jahoor op 24 september was het zo ver, onze eerste wat grotere roadtrip. Om 5.00am hadden we de wekker staan, want..... het plan was om de zonsopgang te zien. Rond 6.00am vertrok ik om eerst Angelina en daarna Jule op te pikken. En daar had je het al, we waren natuurlijk te laat voor de zonsopgang hahaha. Nadat ik de meiden opgepikt had reden we naar Porirua, waar we de zonsopgang hadden willen bekijken. Hierna reden we terug naar Lower Hutt voor een tweede ontbijt en om een tankstation te zoeken. Na een kwartier vol lachen in Lower Hutt rondgedwaald te hebben, en nog steeds geen tankstation tegen gekomen te zijn, reden we naar Upper Hutt. Dit lag op de route naar Ngawi en we moesten en zouden een tankstation vinden. Gelukkig was dit in Upper Hutt niet zo moeilijk. Getankt en wel konden we op pad. Op naar Ngawi en Cape Palliser. We reden een erg mooie route door een gebergte en stopten bij de Rimutaka Hill. Op dit punt stonden we bijna tussen de wolken, dit gaf een gaaf uitzicht. Tijdens onze rit hebben we mijn auto omgedoopt tot Herbie. Mijn auto is al best wat ouder, dus daar hoort een wat ouderwetse naam bij. In Ngawi aangekomen te zijn parkeerden we de auto en gingen te voet verder naar Cape Palliser in de hoop dat we zeehonden zouden zien. Eerst moesten we onze schoenen en sokken uittrekken om de ijskoude rivier die over de weg liep, over te steken. Hierna liepen we verder, en opeens vonden we het wel heel erg stinken. Het gekke was alleen dat we niks zagen dat zo kon stinken. Tot ik ineens iets in mijn ooghoek zag bewegen. En jahoor..... zeehonden!!! Langs heel de route naar Cape Palliser waren zeehonden te vinden. Ik denk dat we er wel meer dan 50 hebben gezien. We konden super dichtbij komen, bij sommigen tot wel 2 meter afstand. Ook hebben we super schattige baby zeehondjes gezien. Bij Cape Palliser was een vuurtoren, waar we natuurlijk wel even van het uitzicht wilden genieten. Zo vaak kom je niet op het zuidelijkste puntje van het noordereiland. Om van het uitzicht te kunnen genieten moesten we wel eerst een trap van meer dan 200 treden beklimmen, een vermoeiende opgave, maar het was het uitzicht wel waard. Uiteindelijk kan ik terug kijken op een super leuke dag samen met mijn vriendinnen.